Minette Brink

  
 


Oom Klaas en die Dagbreektrein
 

  
 
“HET jy gehoor,” suis dit in die wandelgange. “Sus en So gaan skei. En dis nog niks, So het klaar ʼn nuwe lover laat intrek.”
Ek raak lam van sulke prate. Ek is te stupid om te verstaan. Al wat ek sien is die verbete trekke om die skinderbekke en die hartseer wat swart om die verliefdes-wat-was hang, maar wat niemand ooit sal erken nie.
Want ons is daarop uit om mekaar terug te kry en te vernietig. Al vat dit tot skuins voor die graf.
Ons steek die kinders op om op Nuwe Lover te spaai en lê woorde en idees in die reeds versplinterde gemoedjies. Hoekom? Is daar werklik soveel genot te put uit venyn en weerwraak? Die lewe moet tog aangaan en is net makliker met die minimum koffertjies vol erge verlede.
Natuurlik is dit erg, so ʼn geskeiery. Natuurlik vat dit langer as lank vir die wonde om toe te groei. Natuurlik is daar dae wat die littekens onder die vel net vir jou sigbaar is.
Maar daar ís baie good times tussen in. Daar ís pêlle wat op die rêrige afdae op die stoep kom plak en beurte maak om die klokkie te lui tòt jy oopmaak. Daar ís hordes videos en musiek en partytjies en opvoerings en stokperdjies om na uit te sien. Die bottom line is om te vergewe en aan te gaan.
En as jy regtig die dag voel of jy uit jou eie kop en lyf gaan spat, bel vir Oom Klaas en gaan kuier vir die Dagbrekers. Skokterapie vir seker, maar ook die vinnigste manier om jou tot jou sinne te ruk. En jou nederig dankbaar te maak dat jy nog die keuse én die kapasiteit het om te beplan, te hoop, te weet.
En as jy gelukkig is om ʼn plek by hulle jaarlikse konsert te kry (waaraan hulle vir màànde geoefen het), dan is jy waarlik geseënd. Want ʼn Downsindroompaartjie doen die Tango met meer oemf as Al Pacino in Scent of a Woman, twee opgeskote seuns kry dit onder groot applous reg om nie een keer van die balanseerbalk af te val nie.Stokke, blikke en lepels verander in die duurste en mees ingewikkelde instrumente in die lomp handjies om musiek vir die engele te maak. En jy raak meegevoer in die ongelooflike entoesiastiese genot en vreugde waarmee elkeen van daai 77 kinders elke sekonde voel. Oom Klaas se woorde aan die einde kan jy nie anders as betraand kopknikkend beaam nie. Dis bevoorregte ouers van dié kinders, het hy gesê. Want God het hulle uitgekies omdat hulle spesiaal is.
Wanneer jy twee aande later na jou nie-Dagbreekkind se konsert gaan kyk, raak jy stil so in die geordende geraas. Jou hart wat skuins voor die gordyne oop wou-wou vergal omdat daar nie ʼn Pa is wat al dié spesiale geleenthede wil deel nie, raak sag. Want dis die mooiste kind wat daar op die verhoog staan. Die slimste en die gesondste en sy is joune. Met ʼn hele lewe wat nog voorlê. Watter droompies is daar nie in daai klein lyfie nie? Watter pyn word nie klaar weggesteek agter die haasbekglimlaggies nie? Waarom daai stukkie mens se fantasieë namens haar verpletter deur die negatiewe af te dwing? Net omdat JY te nagekom voel en JY wil terugkry? En dan voel jy hoe al die koffersvol verwyt en weerwraak skielik langs die treinspoor val en al kleiner raak soos jy voorentoe stoom.
Uit die diepte van jou hart hoop jy dat Sus en So en al hulle nuwe lovers daai trein sal hoor.
En soos Dagbrekers sal spring om die lekker van die reis na wie weet waar mee te maak.