Minette Brink
Kettingbriewe
DIE anderdag kry ek weer een van daai kettingbriewe wat ek binne twee sekondes vir ‘n halfmiljoen mense moet aanstuur anders gaan my rekenaar ontplof/ek vir ewig sonder liefde wees/my toonnaels ingroei.
Ek wil heeltemal crack as dit gebeur, want al is ek nie vreeslik bygelowig nie, is daar tog altyd die krapperige gewonder dat ek wel die ridder kan ontmoet/tien miljoen pond van 'n wildvreemde tannie in Skotland kan erf/die Nobelprys vir letterkunde kan wen.
Pure simpelgeit.
En laat ek nou net een keer dit waag om die gemors aan te stuur aan al die kontakte op my adreslys, DAN reageer al die pêlle oor die aardbol skielik met vreeslike drif. Vir maande sal jy niks van hulle hoor nie, maar stuur net een gemorspossie en kyk wat is die reaksie. Hulle verwens jou tot in ewigheid.
Gewoonlik is hierdie kettingbriewe vol geluk twee duisend jaar gelede deur 'n monnik onder in die kelder van die een of ander obskure kasteel begin.
Die betrokke brief is ook al nege en tagtig keer om die wêreld (hoe weet hulle dit?) en as jy dit durf waag om die ketting te breek -- oee, -- wees bang, wees baie bang.
Dan het die 'skrywer' van die brief nog die vermetelheid om goed te sê soos 'een man in die VSA het die brief as gemors afgelag en die ketting verbreek. Twee minute later is sy kar gesteel, het sy vrou hom gelos, is hy afgedank, het hy masels gekry en uit 'n hoë gebou geval. Gelukkig kon hy onthou in watter vuilgoeddrom hy die kettingbrief gegooi het en het hy met koorsagtige haas tienduisend kopieë gemaak en almal in sy onmiddellike omgewing daarmee lastig geval. Binne 'n uur was sy vrou terug, is hy heraangestel, maar as besturende direkteur met 'n splinternuwe Volvo, die masels het opgeklaar en die beheerliggaam van die gebou waaruit hy geval het, het buite die hof geskik vir twee miljoen dollars.'
Hoe kan hulle 'n mens so bang praat? Natuurlik gaan jy aan die bewe as jy dink watter ellendes jou alles kan tref as jy nie dadelik begin afdrukke maak nie.
Deesdae dwing ek myself om dadelik die delete-knoppie te druk as dit lyk soos een van daai briewe. Wat die hart nie van weet nie, kan hy nie oor treur nie, of so iets.
Amper net so erg soos die geluksbriewe is die soppy mense wat vir jou 'n slide show stuur van wollerige diertjies wat deur koringlande rol, spekwang babatjies met vlerkies wat op pienk wolkies sit en kwyl, plate en plate vol wuiwende kosmosse en die diep, diep boodskap by elke prentjie soos: 'Daar sal weer 'n kwetterende gelag wees na die trauma' of 'Ek is altyd daar vir jou, al praat ons nooit en as ek dood is, sal jy in my hart wees.'
Die ergste van alles is dat jy en die afsenders van die diep woorde mekaar beswaarlik ken en jy het ook geen idee waarom die persone jou gekies het as die teiken van hulle emosionele ontlading nie. En behoede jou as jy weier om die hele bedryf weer terug te stuur na die afsender (dit het weer iets te make met die skakel wat nie gebreek moet word nie), dan kry jy sulke skreef ogies en 'n 'hmf, wil mos nie my vriendin wees nie' wanneer julle verby mekaar in die gang skuur. Nee, regtig.
Sou hulle die moeite gedoen het om my eers te leer ken, sou hulle baie vinnig geleer het dat ek altyd my oë begin rol as iemand lostrek met woorde van wysheid. (So gebore, ek het regtig geen beheer daaroor nie.)
Ek weet die skattige prentjies word seker met die beste bedoelings gestuur maar hou nou asseblief op. Dit maak my briesend as ek by my werkies probeer uitkom en tussen al die hordes e-posse eers vir 'n halfuur moet wag vir 'n verwerkte weergawe van Psalm 23 met byklanke en lugfoto's om klaar te speel.
En raai wat, ek SAL baie geluk hê van nou af. Al het ek in die afgelope week vyf geluksbriewe in vlamme laat opgaan.
Geduld is 'n gawe.
