Rustig op Onrus
Soos gepubliseer in Huisgenoot
Minette
Brink
Die dag na my pa se begrafnis in ‘n mistroostige koue, nat Kaap, bel ek my niggie.
“Sê asseblief jou karavaan is oop,” smeek ek blatant.
“Ja,” sê sy genadiglik, “Enige tyd, die huurders kom eers in Januarie. Bly solank julle wil.”
Nog diep tranerig oor oupa Skroefies se skielike “wegglip Hemel toe,” kry my twee gunsteling rondekop huisdiertjies darem sulke halwe glimlagte toe ek oordrewe jil, pak, ons gaan see toe!”
Die vodde Rooi Karretjie, is tot die dak gelaai.
Net ‘n spleet tussen die beddegoed en die boogie boards sodat Ma darem in die tru-spieël kan sien.
Dis nodig vir wanneer die jaagduiwels, aan ons agterent kom plak nadat hulle met skreeuende bande tien vragmotors opdraand oor sperstrepe verbygeblits het. (Ek gooi altyd met ‘n moerse glimlag vir die beenkoppe ‘n duim boontoe en skree kliphard: BRAVO. Helaas het dit egter nog nooit enige wysheid gebring nie.)
Maar op dié grys en koue reëndag wil dit lyk of tot die moedswilliges weet, hier gaan ‘n karretjie vol hartseer verby.
Niemand druk ons van agter nie, op die Sir Lowry’s-pas kom niemand aan die verkeerde kant van die pad afgejaag nie en tot die verkeerstannie duskant die Peregrine-padstal waai met ‘n groot glimlag.
Die selfoon skrou.
Antwoord tog, vra ek vir my meisiekind, iewers onder baie goed op die agtersitplek. Oor die steil berge en dale op pad Onrus toe, is dit beenkopstories om agter die wiel die koordlose klets te wil doen.
“Dis tannie Nicky,” sê Meisiekind na sy afgelui het.
“O, en wat wil sy hê? Het jy gesê ons is weg vir die week,” vra ek.
“Ja, sy’t gesê: eeuuwww.”
“Hoekom?”
“Omdat ons gaan kamp.”
“En?”
“Sy sê sy gaan eerder vir die res van haar lewe vir highlights met die cap as om ‘n badkamer met kommin mense te deel en in ‘n beknopte karavaan depressie op te tel.”
“Tannie Nicky is ‘n snob,” brom die Broer hier langs my en ons ry in stilte bergaf.
Ek het darem begrip vir ‘snobs’ soos my vriendin Nicky wat gril vir kamp en alles wat daarmee saamgaan. Dit lê nie onder almal se rok om in semi-primitiwiteit kommunaal te raak nie.
Wil egter amper self begin ‘ver-snob’ toe ons Onrus in gietende strome van water inkruie. By Niggie se staanplek is een reuse moddergat voor die karavaan.
Teen die tyd wat Rooi Karretjie afgelaai is, die tentraad (huisraad wat in die karavaan toegesluit word) in die tent uitgepak is en die tentpale stewig geanker is, die kragboks in die hoek van die erf opgespoor is en die regte nommer skakelaar opgedruk is, lyk ons soos ou druppende moppe in staatshospitale. Nie aantreklik nie. En koud. Bitter koud.
Ek deel handdoeke uit en skakel die ketel aan.
“Teetjie!” sê ons gelyk, soos Oupa Skroefies altyd met blydskap kon jubel oor die vooruitsig van ‘n beker stomende soet warmte.
En ons voel ook sommer stukke beter, elkeen met ‘n beker in die hand, droë klere aan en toegedraai in duvets en slaapsakke.
Terwyl ons kyk hoe dit buite sous.
“Onrus is wonderlik,” sug Meisiekind droomverlore.
“Dit is. Dis altyd of iets gaan gebeur, of iets om die draai wag,” stem Broer saam in ‘n oomblik van selde ooreenstemmende opinies.
Ek sê niks, knik net gehipnotiseerd starend na die druppels wat soos lang silwer spykers uit die hemel afskiet.
Want dis wat Onrus doen, hy suig jou saggies in, dop jou kop om en hou jou daar, vir dae nadat jy daar weggery het.
Buite op die tafel onder die tentdak, staan ‘n vaas spierwit rose. Vir oupa Skroefies.
Sommer net vir die gedagte. Omdat hy nou hier sou wees, sou saam Teetjie, later saam met Broer ‘n vuurtjie pak, tjoppies en hoenderstukke á la Skroefies braai.
Met daai skewe glimlag skimp: Hoe lyk dit, Meidjie? Gaan jy vir my agurkies dun sny vir my braaibroodjie? En ‘n dun lagie blatjang? Ag probeer dit tog net een keer, eggo sy laggie en warrel weg.
Ek druk die trane wat in my neus en oë opstoot met geweld in my keel af.
“Raait,” sê ek vir die kinders. “Wat wil julle doen?”
Die twee kyk vir mekaar.
“Hermanus toe ry en gaan fliek!”
“Gaan eet by die Spur!”
Buite sous dit sonder einde. En dis nou eers 11 uur. In die oggend.
“Ha!” verpletter ek die drome van stadskindertjies.
“Alles behalwe. Ons gaan nêrens nie. Wat wil julle doen, hier, in hierdie tent, vir die res van die dag, selfs week, as ek buite kyk...”
Brom-brom gaan haal hulle die gewone en die UNO-kaarte, die stapels biblioteekboeke (hoekom so baie, ons gaan mos nie tyd kry vir lees by die see nie?) wat ons die vorige dag uitgeneem het, die sketsboeke en die tekenpotlode.
Elkeen kry ‘n hoekie in die tent, maar sit en staar net vir mekaar.
Ek sien aspris niks en begin bestanddele uitdink vir ‘n kampkos-feesmaal.
‘n Uur later staan ek rooiwyn (in ‘n blikbeker, lekker) in die hand, KFM speel die heerlikste reënweer-musiek oor die karavaanradio, op die stofie blaas en spoeg die potjies en pannetjies en die kinders is tjoepstil aan’t teken en verf. Buite sous dit nog steeds.
Magies vol, ogies toe.
Tot Boeta Ek-is-te-groot-vir-middagslapies kap later om.
Drie ure later word ons stuk-stuk en heel dof, maar diep tevrede, wakker.
Buite sous dit.
Ons hol in die reën die 200 meter badkamer toe. Daar gekom is Ablusie Gesluit- Kry Sleutel by Kantoor (indien nog nie van een voorsien).
Ons hol terug karavaan toe. Gryp Nig se bos sleutels en gly-val weer deur die modderpoel.
Ek lag. Waar is Nicky nou?
Uitasem na al die draaie, is ons terug.
Afgedroog hark ons die kaarte nader en speel Rummie tot hande kramp.
Dik ertjiesop prut op die stofie, tyd prut saam.
Ek skink nog ‘n bekertjie, die kinders maak smakgeluide oor hul Milo, verdiep in die stapels biblioteekboeke.
Die krag skop af. In die stikdonkerte voel-voel Boeta sy pad tot by sy koplamp. Suster agterna vir hare.
Met koplampe wat aan die rekke om en om geswaai word, word daar ge-disco, danksy die karavaanradio op batterykrag. Ons sing saam, lag, val oor tentraad, hol verskeie kere weer Ablusie Gesluit toe, dans, klink ‘n heildronk op oupa Skroefies (julle is lekker laf, sou hy lag) en val uitasem in die bed.
Vir drie dae sous dit.
Vir drie dae speel ons kaart, maak ons asemsnakkende kunswerke, eet ons te veel, deel ons nuutgevonde kennis oor dinosaurusse, prehistoriese seemonsters, hoe om babahondjies te versorg, herontdek ek weer die wonders van Karel Schoeman, Franci Phillips en Elsa Joubert, als op die maat van reënmusiek.
Vir drie dae het my piepklein gesinnetjie mekaar weer ráákgesien en gehoor, van vooraf liefgekry en die besef dat ons tot in ewigheid onlosmaaklik deel van mekaar is, in ons wese vasgemessel.
Toe die son ons op die vierde dag deur die karavaanvensters wakkerbrand, is dit tyd om vir oupa Skroefies te laat gaan.
Rose in die hand drentel ons af see toe. Die son brand. By die verste punt van Onrus se strand, by die rotsagtige baatjie, daar het ons elkeen op sy eie, in eie woorde, vir oupa koebaai gesê en die rose een vir een vir die branders laat glip.
Natuurlik het ons gehuil, maar nie vir lank nie.
Want die son het geskyn, die lug was blou-blou (soos oupa se ogies, né Ma?), die see was in ons neuse en hare en oor ons lywe.
Wat wil julle doen, het ek gevra.
Kom ons gaan terug karavaan toe, het hulle my verbaas.
Ek wil vir oupa gaan teken, die een.
Ek het nog een boek oor om te lees, die ander.
Toe die vuurtjie begin gesels, begin maak ek vir ons braaibroodjies.
Met dun snye agurkies. En ‘n lagie blatjang.
