Minette Brink
Oplossings
EK het die oplossing vir ‘n suksesvolle huwelik: man en vrou moenie in dieselfde huis bly nie. So maklik soos dit.
As dit om finansiële redes onmoontlik is om twee blyplekke te bedryf, omskep een huis in ‘n skakelhuis met ‘n interleading deur wat slotte aan beide kante het.
Die hele Siamese till-death-do-us-part belofte is tog absurd, want ‘n mens kan nie anders as om te versmoor in so ‘n ongesonde verbintenis nie, veral nie in Afrika waar ons gewoond is aan ruimte, ooptes, vryheid en ongebondenheid nie.
“As jy ooit weer jou nat handdoek op die badkamervloer laat lê, is dit verby, as ek jou weer moet vra om die stoeplig te vervang, gaan ek by my ma bly, kom nou weer ná middernag by die huis, dan gaan sien ek my prokureur. Hou op snork, dan praat ons weer. HET JY ALWEER GEDRINK?”
Die ou rympies sal nooit weer gehoor word as elkeen in sy eie plekkie is nie.
“Hoekom skuif jy alweer die meubels? Hoekom moet die vloer elke dag gemop word? Die ouens is oor vyf minute hier, waar is my visstokke, koelboks, ou army t-shirt? Hoekom kan my baas nie vanaand kom braai nie? Hoekom kan ek nie my bike in die sitkamer dissemble nie, dis flippen koud daar buite.”
Die kommunikasiegaping tussen mans en vrouens sal nooit oorbrug word deur die afdwinging van onnatuurlike saamwoonaksies nie.
Kyk net hoe lekker loop dinge voor die saamblyery wanneer spesiale tye ingeruim moes word om mekaar te sien. Altwee het gedress, moeite gedoen, in beleefde stemtone liefdeswoordjies uitgeruil en ge-oe en ge-aah oor mekaar.
Na die huwelik is dit net ‘n gejaag om die huis- en karpaaiemente by te bring, met net-net genoeg geld oor om miskien Saterdae te braai, Sondae take-aways by die hoenderwinkel te koop en op spesiale dae by ‘n grand-erige eetplek te gaan sit en in doodse stilte vir mekaar oor die tafel te staar.
‘n Paar jaar terug het ‘n vriendin gesê sy soek ‘n man wat vir sy werk verkieslik op ver en gevaarlike paaie reis en my reaksie destyds was ‘ag nee, dis ‘n verskriklike ding om te sê.’
Maar deesdae maak dit sin.
Dis tog in die man se bloed om te verken, te jag, adrenalien te voel pomp en hoe anders as om nie te veel by die huis te wees nie?
Soos in die flieks oor die middeleeue waar die skaapwagters of vegters vir maande oor berge en dale moes trek om wie-weet-wat te gaan doen terwyl vroutjie huis en haard en ‘n trop kinders bymekaar hou en na drie maande of langer, met ‘n hand oor die oë die vlakte intuur om te sien of manlief nie dalk op die horison staan nie.
Sou hy dan sy verskyning maak is die weersiens van ekstatiese aard waarna hulle in vreugde sou aansit vir die bakke bredie wat vroutjie vir maande al stook, alles ter voorbereiding van Die Tuiskoms.
Pappie sou geduldig en met ‘n gelag die kindertjies vol weergalmende gille die lug in slinger en net voor almal krapperig kan raak, is Pappie weer oppad (om weer wie-weet-wat te gaan doen.)
Nog ‘n voordeel van daai tye was dat daar nie selfone, internet en e-pos was nie. Met ander woorde Mammie het nie eers GEWONDER hoekom Pappie niks laat weet nie. Daar was nie ‘n manier hoe hy kon nie.
In vandag se tye het niemand ‘n verskoning nie, want “my battery was pap en ek het my charger by die huis vergeet, ons was in ‘n rowwe gebied met geen opvangs nie, die telefoonlyne is deur wrede kannibale gesteel en jy moet eerder dankbaar wees dat ek nie geëet is nie’ raak vinnig afgesaag en is niks anders as ‘n duidelike bewys dat ‘n man NIE elke dag van sy lewe met sy hart se punt wil praat nie.
Die Middeleeue is, helaas, nie meer met ons nie en daarom moet ons maar probeer om die beste van die beknopte saak te maak.
Sit daai deur in of trek in aparte huise in.
Ek sal intussen soek vir ‘n man in ‘n ander land, newwermaaind ‘n ander dorp...
