Minette Brink
Voornemens
Ek raak nou te na aan veertig om nog belaglike goed soos Nuwejaarsvoornemens te hê. Dit het nog nooit gewerk nie, want ek rook nog steeds, is elke jaar vyftien kilogram swaarder as die vorige jaar en ek kan nog steeds nie tjello speel nie.
Ek is wel erg verlig dat verlede jaar nou agter my lê, want dit was maar rof en soos elke siklus, was daar aan die afloop daarvan nie meer energie oor nie.
Maar daar is iets waaraan ek hierdie jaar meer aandag gaan gee: mans wat al meer soos vrouens word. Ek praat nie van fopdossers nie, maar van rowwe, bosbreker, heteroseksuele mans wat deesdae erger as vrouens kan teem, hormoonversteurings ervaar en soms so diep beswaard raak dat ‘n mens landuit wil vlug. En dan hulle buie toeskryf aan stres. Waaroor nogal?
Waar is die dae toe dié mans nog mans was? Toe vrouens die voorste klakouse en emosioneelontwrigtes was?
‘n Mens kan seker die teenargument ook aanhoor: wat het van vrouens geword?
“Omdat vrouens nie meer soos dames optree nie, kan hulle nie verwag om soos vrouens behandel te word nie,” huil ‘n Camelman nou die aand.
“En hoe behandel ‘n mens ‘n dame?” vra ek nie vreeslik belangstellend nie, want ek ken al die ou antwoord van die blomme en die kaartjies en die deure oopmaak en betyds wees en nie sê as sy vet geraak het nie en die onthou van spesiale dae.
En soos altyd gaan Camelman aan die teem oor hoe mooi hy sy meisie behandel en bederf en hoe stil dit tussen hulle geraak het en hy verstaan nie so lekker nie.
O, sê ek, en waar is sy vanaand? Hoekom kuier sy nie saam met hom nie?
Hy frons. “By die huis, natuurlik. Ek het vir haar video’s uitgekies én ‘n pizza gekoop en nog steeds wou sy my nie eers goodbye soen nie,” hy sug en skud met ‘n diep moedeloosheid sy kop stadig heen en weer. “Hierdie is nie ‘n plek vir ‘n dame nie,” verklaar hy grootmoedig.
Ek kyk om ons na die vier miljoen toeriste, dames inkluis, wat gesels en heel beskaafd aan eisbeins knaag en nie na vreeslike slegte geselskap lyk nie.
“Het sy darem sleutels om uit haar hok te beweeg, of hou jy dié ook in jou hand,” wil ek liefies weet.
‘Heh,” frons hy en ek gee op.
En so sal ‘n mens tot in der ewigheid kan stry oor wie se skuld dit nou eintlik is dat niemand meer is wat hulle moet wees nie en so aan voort.
Maar as die sterker geslag (ek dink dit was laas die mans) dan ook die slimmer geslag wil wees, is dit tyd om die hele situasie in heroorweging te neem en weer die romanse en waardigheid, sonder die wie-is-baas-en-wie-is-Klaas, in die hele man-vrou-kwessie terug te sit.
Miskien moet lede van beide geslagte vir ‘n slag terugsit en soos in die oertyd op instink begin vertrou. Ophou om ‘n verhouding of ‘n moontlike verhouding tot die dood te analiseer en tog net die reëls en regulasies tot op die letter te probeer uitspel. Ophou om mekaar te probeer verander en dan, na die veranderinge met moeite afgedwing is, te kla “my partner is nie meer die mens op wie ek verlief geraak het nie.” Ha-looo!
Nou goed dan. Miskien het ek tog voornemens vir die jaar: om mense om my weer bewus te maak van die lekker van verliefdgeit. Soos op skool laas. Toe jou hart nog sulke asemsnakkende fladderings gemaak het as jy net Daai Een se stem hoor en jou knieë onder jou meegee as jy hom op die speelgrond sien.
Sonder dat jy verder as nou gedink het en snags in angsweet uitgebars het oor die moontlikheid dat dit tog nie sal werk nie, want almal het te veel bagasie en te veel hang-ups.
Ja, lag maar lekker, maar probeer dit vir oulaas.
Al is jy na aan veertig.
